Nieorganiczne zaburzenia snu – objawy i leczenie w gabinecie psychologicznym

Zaburzenia snu nieorganiczne są stanami wywołanymi przez czynniki natury emocjonalnej. Najczęściej zaburzenia snu są jednym z objawów innego zespołu chorobowego. Trudności ze snem doświadczają osoby cierpiące z powodu depresji, zaburzeń lękowych, zaburzeń adaptacyjnych, będące w kryzysie emocjonalnym oraz po doświadczeniach traumatycznych. Z kolei zaburzenia rytmu snu i czuwania są obecne w obrazie psychopatologicznym chorób afektywnych oraz zaburzeń osobowości.

Rodzaje zaburzeń snu:

• dyssomnie – podstawowymi objawami są niewystarczająca długość i jakość snu (bezsenność), nadmierna senność i trudność z wybudzaniem się (hipersomnia) oraz zaburzenia rytmu snu i czuwania
• parasomnie – występowanie zdarzeń zakłócających prawidłowy przebieg snu, do których należą lęki nocne, koszmary senne oraz somnambulizm (sennowłóctwo)

Zaburzenia snu – leczenie

Bezsenność jest częstą skargą wśród pacjentów depresyjnych. Sen ulega spłyceniu, jest przerywany, zbyt wcześnie wybudzają się bądź przejawiają nadmierne zapotrzebowanie na sen. W bezsenności występują kłopoty z zasypianiem, chorzy większość nocy pozostają w stanie czuwania by zasnąć nad ranem. Zaburzenia snu, szczególnie bezsenność są poważnym objawem w znacznym stopniu destabilizującym pacjenta i nie należy go bagatelizować. Brak snu lub niewystarczająca ilość snu może czasowo upośledzić codzienne funkcjonowanie, osoby z bezsenności są osłabione, wyczerpane, apatyczne, mają trudności z koncentracją, są labilne emocjonalnie, drażliwe. Im większego dyskomfortu doświadczają i im bardziej koncentrują się na problemach z zaśnięciem, tym trudniej jest im zasnąć. W pierwszej kolejności pacjenci z zaburzeniami snu trafiają do lekarza psychiatry lub neurologa, następnie lekarze kierują pacjenta do psychologa, jeśli nie stwierdzają organicznego podłoża zgłaszanych przez niego trudności. W trakcie konsultacji psychologicznej, pacjenci dopytywani o moment, w którym pojawiły się problemy ze snem są w stanie podać inne objawy jak obniżony nastrój, myśli rezygnacyjne, podwyższone napięcie, niepokój. Leczenie farmakologiczne w tym przypadku jest objawowe, a właściwą formą leczenia jest psychoterapia indywidualna. Działanie psychoterapii nie ogranicza się jedynie do redukcji objawów, lecz umożliwia pacjentowi poznanie ich podłoża i zrozumienie ich znaczenia.