Leczenie anoreksji w  gabinecie psychologicznym

Anoreksja jest chorobą psychiczną polegającą na ograniczaniu spożywania pokarmu. Anoreksja dotyka głównie dziewcząt w okresie dojrzewania (10 – 12 lat) i młode kobiety (16-18 lat), najrzadziej występuje po 25 roku życia. Młodzi mężczyźni (15 – 16 lat) chorujący na anoreksję stanowią ok. 5% populacji osób dotkniętych tą chorobą. Osoby chorujące na anoreksję tracą ok. 25 – 40% masy ciała. Anoreksja jest chorobą stanowiącą poważne zagrożenie dla życia i zdrowia osób nią dotkniętych. Warunkiem podjęcia psychoterapii jest decyzja i zobowiązanie pacjentki o stopniowym przybieraniu na wadze. W zaawansowanym stadium choroby, przy znacznej utracie masy ciała konieczna jest hospitalizacja na oddziale stacjonarnym.

Główne objawy anoreksji

W zaawansowanym stadium anoreksji dochodzi do całkowitego wygaszenia łaknienia, braku miesiączki, brykardii, obniżenia temperatury ciała, zasinienia kończyn, pojawia się charakterystyczne dla anoreksji obfite owłosienie kończyn i podudzi (lanugo), zaparcia oraz obrzęki stóp. U chorujących na anoreksję wyszczególniono pewne cechy wspólne jak perfekcjonizm, sumienność, pracowitość, oraz brak zainteresowania płcią przeciwną. Koncentracji na własnym ciele, ograniczaniu spożycia kalorii towarzyszy kompulsywne zaabsorbowanie chorego żywnością i jedzeniem. Spożywanie posiłków ma często charakter rytuałów czy czynności natrętnych. U osób dotkniętych anoreksją obserwujemy konsekwentne zaprzeczanie chorobie oraz tendencje do ukrywania objawów chorobowych, szczególnie ograniczania jedzenia. Stale towarzyszy im silny lęk przed przytyciem i otyłością, nawet w przypadku znacznej niedowagi. Ograniczanie jedzenia występuje często naprzemiennie z przejadaniem się (bulimia). Osoby chorujące na anoreksję mają zaburzony, fragmentaryczny obraz własnego ciała. Świadomą motywacją odmawiania lub ograniczania przyjmowania pokarmów jest chęć dopasowania się do społecznie funkcjonującego ideału urody. Z klinicznego punktu widzenia odmawianie przyjmowania pokarmu jest objawem, wynikającym z zaburzenia w rozwoju psychoseksualnym oraz z zaburzenia w tworzeniu więzi z matką, a co za tym idzie zaburzoną identyfikacją z wzorcem kobiecym. Chorzy na anoreksje dążą do uzyskania totalnej władzy i kontroli nad własnym ciałem, której towarzyszy poczucie satysfakcji i omnipotencji. Takie myślenia ma charakter kompensacyjny, chorzy na anoreksję chcą za wszelką cenę pozbyć się nieznośnego dla nich uczucia bezradności, głębokiego smutku, alienacji i nieprzystosowania. Pacjenci dotknięci anoreksją często nie mają poczucia choroby, odrzucają możliwość podjęcia psychoterapii i tym samym psychologicznego rozumienia ich autodestrukcyjnych zachowań.

Anoreksja – leczenie

Anoreksja jest chorobą ciężką, przewlekłą i niosącą realne zagrożenie dla życia chorych. W zaawansowanym stadium choroby, przy znacznej utracie masy ciała konieczna jest hospitalizacja na oddziale stacjonarnym. Oddział Psychiatryczny stacjonarny wydaje się być najlepszą formą leczenia w jego pierwszym etapie. Najważniejsze jest zabezpieczenie życia i ustabilizowanie funkcji życiowych pacjentki chorującej na anoreksję. Prowadząc terapię indywidualną nie podejmuję się leczenia osób chorych na anoreksję, gdy mam poczucie, że życie danej osoby jest w jakimkolwiek stopniu zagrożone. W takiej sytuacji zalecam leczenia w odpowiedniej placówce. W mojej ocenie psychoterapia indywidualna może być pomocna w momencie, gdy osoba chorująca na anoreksję ma poczucie choroby, świadomość zagrożenia życia i decyduje się na powstrzymanie się od zachowań autodestrukcyjnych na rzecz psychologicznego ich rozumienia. Bez świadomej decyzji i woli pacjenta nie ma psychoterapii.