Zaburzenia lękowe – leczenie w gabinecie psychologicznym

Leczenie pacjentów doświadczających różnego rodzaju lęku polega na uświadomieniu sobie przez niego wypartych, czyli przeniesionych do nieświadomości zagrażających treści, leżących u podłoża doświadczanych przez niego objawów. Lęk można opisać jako stan emocjonalny, który może być logicznie powiązany z sytuacją zagrożenia, jednak najczęściej jego źródło tkwi w nieuświadomionych myślach czy fantazjach. Zalecaną formą leczenia w przypadku zaburzeń lękowych jest psychoterapia indywidualna lub terapia grupowa. Jeśli psycholog widzi taką potrzebę, omawia z pacjentem możliwość włączenia farmakoterapii w trakcie konsultacji psychologicznej. Leczenie farmakologiczne może przebiegać w tym wypadku równolegle z psychoterapią. Jednak decydujące zdanie ma zawsze pacjent, który ocenia, na ile duży dyskomfort wywołują u niego objawy i na ile jest w stanie go tolerować.

Zaburzenia lękowe – rodzaje:

– zaburzenia lękowe uogólnione – lęk uogólniony jest stanem permanentnego, wzmożonego napięcia i niepokoju oraz oczekiwania na zagrażające wydarzenie, często niejasne i nieokreślone. Lękowi towarzyszą symptomy somatyczne jak bóle i napięcie mięśni, drżenie rąk i nóg, ból brzucha, biegunki, tachykardia, nadmierna potliwość, suchość w ustach. Pacjenci mają tendencje do zamartwiania się, przewidywania niepowodzeń w przyszłości, obawiają się o życie własne i swoich bliskich. Skarżą się na trudności z koncentracją uwagi, rozdrażnienie, niemożność rozluźnienia się, napięcie. Wystąpienie lęku uogólnionego jest związane z nadmierną, przedłużająca się ekspozycją na stres. Statystycznie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn.

– fobia jest rodzajem lęku dotyczącego określonego przedmiotu czy dziedziny życia pacjenta.  Niektórzy chorzy obawiają się latania samolotem, podróży pociągami, zamkniętej przestrzeni (klaustrofobia), przejścia przez otwartą przestrzeń ( agorafobia ) czy kontaktów z ludźmi ( fobia społeczna ) .W fobii lęk jest intensywny, niepohamowany, niepodlegający kontroli, irracjonalny. Czynnikiem wyzwalającym zaburzenia lękowe są sytuacje bezpośredniego zagrożenia jaki i trwające w czasie sytuacje urazowe powodujące nadmierną frustrację czy powodujące konflikt wewnętrzny. Przewlekłe sytuacje urazowe jak np. choroba osoby bliskiej, brak osiągnięć w życiu zawodowym, niepowodzenia w tworzeniu więzi z ludźmi mogą prowadzić do rozwinięcia się fobii. 

– lęk paniczny – zwany również atakiem paniki jest epizodem silnego lęku graniczącego z przerażeniem, a doświadczająca go osoba ma przekonanie o zbliżającej się nieuchronnie katastrofie. Trwa około 5 – 20 minut, jednak w odczuciu chorego trwa on nieskończenie długo i jest wyczerpujący. Towarzyszą mu silne reakcje wegetatywne jak przyspieszone bicie serca, przyspieszony oddech, drżenie mięśni rąk i nóg, pocenie się uczucie duszności.

– lęk antycypacyjny nie stanowi oddzielnej kategorii zaburzeń lękowych, rozwija się u osób doświadczających fobii bądź napadów paniki. Sama myśl o znalezieniu się w sytuacji lękotwórczej wywołuje lęk, jak gdyby ta sytuacja realnie miała miejsce.

Zaburzenia lękowe często współwystępują z zaburzeniami depresyjnymi, mówimy wtedy o zaburzeniach depresyjno – lękowych.