Schizofrenia – leczenie w gabinecie psychologicznym

Schizofrenia jest chorobą psychiczną w znacznym stopniu upośledzającą codzienne funkcjonowanie chorego. Dlatego tak ważne jest wczesne zdiagnozowanie schizofrenii, rozpoczęcie leczenia farmakologicznego i psychoterapii indywidualnej.

Schizofrenia – objawy

– objawami osiowymi stanowiącymi “rdzeń” schizofrenii są: autyzm, rozszczepienie osobowości oraz nieadekwatna do sytuacji i spłycona uczuciowość.
– objawami wytwórczymi czy produktywnymi nazywamy urojenia i omamy (słuchowe, czuciowe i wzrokowe).

Autyzm obecny w schizofrenii polega na przekierowaniu uwagi i aktywności chorego ze świata zewnętrznego na przeżycia wewnętrzne, co skutkuje w krańcowych przypadkach całkowitą utratą zainteresowania i kontaktu z rzeczywistością. Rozszczepienia osobowości (schizis) skutkuje dezintegracją procesów psychicznych, chory stopniowo traci zdolność kierowania sobą i adaptacji do zmieniającej się rzeczywistości. Spłycenie emocjonalne postępuje stopniowo, chory staje się coraz bardziej wycofany, nieobecny, apatyczny, unika towarzystwa.

Schizofrenia – rodzaje

Ze względu na objawy dominujące w obrazie psychopatologicznym schizofrenii wyróżnia się:

schizofrenia paranoidalna – dominują objawy wytwórcze w postaci omamów i urojeń występujące na te przewlekłego procesu schizofrenicznego. Najbardziej powszechne są omamy słuchowe w postaci głosów, wypowiadających treści zagrażające i budzące lęk chorego, nakazujące, wydające polecenia bądź komentujące jego zachowanie. W schizofrenii paranoidalnej dominują urojenia odnoszące (ksobne), prześladowcze, poczucia własnej wyjątkowości i misji do spełnienia, oddziaływania innych na chorego, odsłonięcia myśli, ich nasyłania, wykradania i kontrolowania.

schizofrenia hebefreniczna – dominującym objawem są zaburzenia w sferze uczuciowej; charakterystyczny dla tej formy schizofrenii jest nastrój płytki, nieadekwatny do sytuacji, wesołkowaty (chichotanie), zachowania błazeńskie i nieprzewidywalne, postrzegane przez otoczenie jako dziwaczne i niezrozumiałe. Myślenie jest zdezintegrowane a mowa rozkojarzona. Pierwsze symptomy chorobowe pojawiają się zwykle między 15 a 25 rokiem życia.

schizofrenia katatoniczna – dominującymi objawami klinicznymi są zaburzenia aktywności psychoruchowej i postępowania. W katatonii hipokinetycznej obserwujemy znaczne obniżenie funkcji psychomotorycznych, chory tkwi w stuporze tj. stanie bezruchu, zahamowania wszelkiej aktywności, może nie reagować na otoczenie, nastrój obojętny. Zahamowanie może także występować w obrębie mowy (mutyzm). W zespole katatonicznym hiperkinetycznym obserwujemy znaczne pobudzenie, które cechuje dziwaczność, stereotypowość (powtarzanie tych samych ruchów, grymasów). W myśleniu widoczne rozkojarzenie.

schizofrenia prosta – początek choroby jest powolny i nieuchwytny, zarówno dla chorego jak i jego otoczenia. Chory stopniowo traci dotychczasowe zainteresowania i ambicje, staje się wycofany i apatyczny, wycofuje się z kontaktów społecznych, staje się obojętny wobec najbliższych. Można zaobserwować przemianę zachodzącą w osobowości chorego, stał się jaki inny, jego zachowania mogą stawać się dziwaczne i niezrozumiałe. Wolno tlący się proces psychotyczny oraz niewystępowanie objawów wytwórczych jak omamy i urojenia powoduje, że schizofrenia prosta jest stosunkowo trudna do zdiagnozowania.