Leczenie depresji w gabinecie psychologicznym w Krakowie

Depresja jest zaburzeniem psychicznym powodującym zmiany w nastoju i aktywności człowieka. Określenie „depresja” rozumiane jako spadek nastroju może opisywać zjawisko naturalne, adekwatną reakcję na trudności życiowe, kryzysy, nieszczęśliwe wypadki, które mogą dotknąć każdego człowieka. Gdy smutek utrzymuje się ponad dwa tygodnie, pojawiają się kolejne objawy jak apatia, problemy ze snem, ciągłe zmęczenie i rozdrażnienie, wycofanie powinniśmy rozważyć wizytę u psychologa i podjęcie leczenia depresji (leczenie depresji Kraków). Symptomatyczne w przypadku depresji jest poczucie beznadziejności, bezradności, braku wpływu na własne życie, braku wartości, winy, pesymizmu i smutku. Do innych objawów depresji zaliczamy poczucie zmęczenia, najczęściej tuż po przebudzeniu, trudności z koncentracją uwagi oraz dolegliwości somatyczne, takie jak bóle brzucha, bóle głowy, kołatanie serca. Osoby doświadczające depresji tracą zainteresowanie pracą i jakąkolwiek aktywnością, coraz bardziej wycofując się z życia. Częstymi objawami depresyjnymi są zaburzenia snu, sen jest płytki, chory budzi się zmęczony. Pojawia się także tendencja do unikania kontaktów społecznych i izolacji, co utrudnia choremu uzyskanie wsparcia społecznego i pomocy. W obrazie klinicznym depresji często obecny jest niepokój i lęk. Depresja Kraków należy do najczęstszych zaburzeń psychicznych, przyczyniających się do wyraźnego pogorszenia poziomu funkcjonowania człowieka. Nasileniu objawów depresyjnych towarzyszy pogłębiająca się izolacja chorego a tym samym trudniejsza staje się decyzja o rozpoczęciu leczenia depresji. Wskazany jest kontakt z psychologiem czy psychoterapeutą gdy zaobserwujemy pierwsze symptomy chorobowe.

Główne objawy depresji to:

obniżony, przykry i przytłaczający nastrój, przygnębienie, smutek, melancholia
utrata energii życiowej, apatia, trudności z mobilizacją do działania, spowolnienie psychoruchowe
zanik umiejętności czerpania radości z życia, utrata zainteresowań, pasji, niekiedy pojawia się stan zobojętnienia, z niezdolnością do przeżywania zarówno radości jak i smutku
osłabienie bądź brak popędu seksualnego, unikanie kontaktów seksualnych i bliskości fizycznej
lęk, niepokój, pesymizm i antycypowanie niepowodzeń w przyszłości
zaburzenia rytmu okołodobowego rozumiane jako wahania samopoczucia w ciągu dnia, gdzie uczucie ciągłego zmęczenia, wyczerpania, nasilenia objawów występuje najczęściej tuż po przebudzeniu a samopoczucie znacznie się poprawia w godzinach wieczornych
nieadekwatne do sytuacji poczucie winy, myśli autodeprecjacyjne, samooskarżające
zmniejszenie liczby kontaktów społecznych, które są ograniczone do osób najbliższych (bliskich, przyjaciół, rodziny), unikanie spotkań towarzyskich
zaburzenie treści myślenia przejawiające się w tendencyjnej, negatywnej ocenie siebie, swojego zachowania, decyzji, wyborów, oraz pesymistyczna ocena teraźniejszości i przyszłości, trudność z rzutowaniem się w przyszłość
poczucie małej wartości, brak wiary we własne możliwości
zaburzenie rytmu snu i czuwania, spłycenia snu, wielokrotne budzenie się w nocy, zbyt wczesne wybudzanie się lub nadmierne zapotrzebowanie na sen
utrata apetytu, spadek wagi ciała
problemy z koncentracją uwagi, pamięcią, poczucie niesprawności intelektu, rozkojarzenie, zwolnienie toku myślenia
myśli i tendencje samobójcze

Przyczyny depresji

W etiologii zaburzeń depresyjnych dużą rolę odgrywają:

czynniki środowiskowe, wychowanie, negatywne doświadczenia z okresu dzieciństwa
utrwalone wzorce zachowań, nastawienie określające stosunek do siebie i otaczającego świata
nagłe, negatywne wydarzenia życiowe, ciężka bądź przewlekła choroba, stres życiowy
brak wsparcia społecznego, wycofanie i nasilające się poczucie wyobcowania
nieadaptacyjne bądź niewystarczające mechanizmy radzenia sobie w trudnych sytuacjach
sytuacja zewnętrzna, w jakiej pacjent się znajduje, przeżywana przez niego jako zagrażająca i nie dająca możliwości zamiany na lepsze

Depresja – rodzaje

Określenie „depresja” jest terminem wieloznacznym. Powszechnie używany do opisania złego samopoczucia, przygnębienia, “chandry”, “melancholii”. W ujęciu klinicznym termin “depresja” zastrzeżony jest dla stanu chorobowego, objawiającego się obniżeniem nastroju i napędu, w stopniu wymagającym leczenia. Granica pomiędzy przygnębieniem a depresją jako chorobą jest ilościowa i jakościowa, a oceny stanu zdrowia pacjenta powinien dokonywać specjalista. W trakcie spotkań diagnostycznych czy konsultacji psychologicznych terapeuta ocenia nasilenie objawów, moment ich pojawienia się, czas ich utrzymywania się oraz w jaki sposób wpływają one na poziom funkcjonowania pacjenta.

Objawy depresyjne mogą się pojawiać u człowieka zdrowego jako reakcja na stres, w przebiegu nerwicy i psychozy. W zależności od nasilenia objawów wyróżniamy:

zaburzenia adaptacyjne, reakcja depresyjna
zaburzenia depresyjne
zaburzenia depresyjno – lękowe
zaburzenia afektywne (nastroju) – charakteryzują się nastrojem silnego przygnębienia, utratą radości życia, znacznym spowolnieniem ruchowym i myślowym aż do stanu osłupienia (stupor), nieumiejętnością podjęcia jakiejkolwiek decyzji; niska samoocena, negatywny obraz siebie, tendencja do samoobwiniania, poczucie winy i grzeszności przybierają niejednokrotnie postać urojeń samooskarżających; częste są myśli i tendencje samobójcze.

Leczenie depresji

Objawy depresyjne mogą pojawiać się jako reakcja na trudności życiowe bądź pojawiać się bez uchwytnej przyczyny. Depresja jest zaburzeniem mającym tendencję do nawrotów, zazwyczaj przewlekłym, które może trwale destabilizować życie chorego. Właściwą formą leczenia w przypadku depresji jest psychoterapia. Jeśli jednak objawy mają tak duże nasilenie, że znacznie utrudniają bądź uniemożliwiają wykonywanie codziennych obowiązków oprócz terapii wskazane jest leczenie farmakologiczne.