Zaburzenia somatyzacyjne – objawy i leczenie w gabinecie psychologicznym

Zaburzenia somatyzacyjne przejawiają się silnym poczuciem choroby fizycznej u pacjenta, zgłasza on liczne objawy i oczekuje od lekarza wykonania szerszej, specjalistycznej diagnostyki, mimo iż wcześniejsze wyniki badań nie potwierdziły choroby somatycznej. Pacjenci ci są niezadowoleni z przebiegu leczenia i odrzucają wszelkie próby psychologicznego rozumienia ich trudności. Mimo niejednokrotnie oczywistych przejawów lęku czy depresji. Pacjenci ci są w takim stopniu skoncentrowani na własnym ciele i zdrowiu fizycznym, że nie dostrzegają u siebie emocjonalnych trudności leżących u podłoża objawów. Powszechne u osób z zaburzeniami somatyzacyjnymi jest stosowanie mechanizmów obronnych wyparcia, zaprzeczenia i somatyzacji rozumianej jako pomieszczanie emocji w ciele bez świadomego kontaktu z nimi, szczególnie z emocjami nieakceptowanymi. Toteż pacjenci ci mają duże trudności w identyfikowaniu i reflektowaniu przeżywanych emocji. Ich ślad pozostaje jednak w reakcjach autonomicznych np. kołatanie serca czy przyspieszona perystaltyka jelit u osoby przeżywającej lęk.

Zaburzenia somatyzacyjne – objawy:

– układ trawienny: wzdęcia, uczucie napięcia w brzuchu, bóle brzucha, mdłości, wymioty, zgaga, zaburzenia łaknienia,
– drętwienie rąk i nóg, mrowienie palców, drżenie kończyn,
– układ sercowo – naczyniowego: kołatanie serca, trudności z oddychaniem, duszności, znaczne zmęczenie czy wyczerpanie po niewielkim wysiłku;

Zaburzenia somatyzacyjne – leczenie

Aby zdiagnozować zaburzenia somatyzacyjne objawy fizyczne czynnościowe muszą utrzymywać się przez okres około 2 lat. Chory konsekwentnie odrzuca diagnozę i rozumienie jego trudności przez lekarza, sprzeciwia się psychologicznym interpretacjom stanu, w jakim się znajduje. Silna koncentracja pacjenta na objawach fizycznych i funkcjonowaniu organizmu w dużym stopniu pochłania uwagę chorego utrudniając mu codzienne funkcjonowanie, szczególnie w sferze społecznej. Chory często unika kontaktów, izoluje się, często czuje się niezrozumiany przez najbliższe otoczenie. Poczuciu choroby towarzyszy często niepokój o własne życie i zdrowie. W psychoterapii pacjentów z zaburzeniami somatyzacyjnymi główny nacisk kładzie się na uświadomienie sobie przez pacjenta własnych emocji i ich nazywanie, aby w kolejnym etapie terapii móc powiązać własne objawy fizyczne z poprzedzającymi je czy występującymi u ich podłoża stanami emocjonalnymi.